Wielka Sala

Uczeń Ravenclawu

- Jak tu jesteś to wciąż oddajesz im cześć- zapytała dziewczyna.
- Zastanowię się nad tymi warkoczykami- dodała z uśmiechem. Nagle przerwała i w mgnieniu oka weszła na ławkę, głośno krzycząc. Z trudem utrzymała się na niej, przez swoje wysoki obcasy. Pokazała trzęsącą się dłonią na wielkiego czarnego pająka, przechodzącego spokojnie tuż obok ławki.

Uczeń Gryffindoru

Kambuji nie zdążył nic odpowiedziec, kiedy nagle Vivien wskoczyła na ławkę krzycząc. Był w pierwszej chwili zdezorientowany, patrząc na nią pyajaco. Kiedy jednak zobaczył zwierzątko, uśmiechnął się rozbawiony.

- Pajączek to tylko - odpowiedział jej z uśmiechem, sięgajac po pająka. Wziął go na rękę, przyglądając się. - Skąd pająk tutaj?

Uczeń Ravenclawu

- Tylko! To ogromny, czarny pająk!- Kiedy Kambuji wziął go do ręki, przerażona Vivien cofnęła się, zapominając, że stoi na ławce. Z wielkim hukiem spadła na podłogę, przy okazji przewracając ławkę. Leżała na podłodze w wielkiej sali. Złapała się za głowę.
- Matko boska...- jęknęła.

Uczeń Gryffindoru

Wypuścił pajączka, kiedy tylko zauważył, że Vivien spada z ławki. Od razu zerwał się, podbiegajac do niej i pomagając jej wstać.
- Boli cię coś?! - zapytał zatroskany, pomagając jej usiąść. - Trzeba do lekarza!

Uczeń Ravenclawu

Viv jęknęła.
- Nic mi nie jest...- powiedziała. Podniosła z ziemi jabłko, które upuściła, spadając. I nagle zaczęła się śmiać. Śmiała się i śmiała, nie mogąc przestać.
- Przepraszam, Kambuji... o czym to rozmawialiśmy- zapytała krztusząc się ze śmiechu.

Uczeń Gryffindoru

Wyszczerzył się szeroko. Śmieje się! To bardzo dobry znak.
- Oj, ja już nie widzę. - odpowiedział, siadajac znów na swojej ławce. Zamierzał spróbować wszystkiego, co tu widzi. Może nie dziś, ale w końcu na pewno. - I przepraszam naprawdę za mój język.

Uczeń Ravenclawu

- Za twój język?- zpaytała- Mówisz bardzo dobrze jak na kogoś kto tyle całe życie mieszkał w Afryce, Kambuji.
Sięgnęła po kolejne jabłko. Może tym razem zje je w spokoju.
- A tak w zasadzie gdzie będziesz mieszkał w wakacje?

Uczeń Gryffindoru

Westchnął cicho, popijajac swoje śniadanie sokiem.
- Tutaj - uśmiechnął się do niej lekko. - Nie ma pieniędzy na powrót, więc będę musiał czekać.

Czasem dziwił się, jakim cudem jego rodzina zdołała uzbierać tyle pieniędzy, by mógł polecieć do Anglii.

Uczeń Ravenclawu

- Tutaj? Chyba nie w zamku? Jesteś już pełnoletni? Możesz kupić dom?- zapytała. Zmarszczyła brwi- Twoja rodzina zbierała na podróż tyle lat?
Viv pomyślała, że nie powinna o to pytać. Zaczęła się zastanawiać jak to możliwe, że Kambuji nie przestaje się uśmiechać, pomimo tego, że z pewnością miał życie znacznie trudniejsze od niej.

Uczeń Gryffindoru

Skinął głową, rozglądając się.
- Nie wrócę do Afryki na wakacje, to za drogie. Będę tutaj, Dyrektor pozwolił. - spojrzał na nią, zastanawiajac się, czy przypadkiem nie mówił już ile ma lat. Najwyraźniej jednak nie.

- Mam 17 lat.

Uczeń Ravenclawu

- Łał... fajnie... - Vivien uśmiechnęła się do niego.- Mam nadzieję, że sobie poradzisz sobie tutaj... w Anglii... Ludzie mają tu zupełnie inną mentalność niż w twojej N... em... wiosce, znaczy.
- Wszyscy są tacy wysocy u ciebie?

Uczeń Gryffindoru

Wyszczerzył się radośnie, kiwajac szybko głową.
- Tu wszystko inaczej! Wiedziałem, że jest ładnie... ale aż tak! I jedzenie, ubrania, ludzie... - westchnął rozmarzony, wciąż z szerokim uśmiechem. - Raczej wszyscy są dość wysocy... choć ja faktycznie najbardziej.

Uczeń Hufflepuffu

Szła szybkim krokiem w kierunku Wielkiej Sali. Otworzyła drzwi i weszła do sali. Zamknęła je, a one lekko trzasnęły. Chciała włożyć ręce do kieszeni bluzy, ale zapomniała, że jej nie ubrała. Westchnęła i ruszyła w kierunku stołu Puchonów. Położyła trobę na blacie i usiadła na ławce. Podparła głowę dłońmi i patrzyła na ścianę na przeciwko.

Uczeń Ravenclawu

Viv kiwnęła głową. Nie będzie przecież go przekonywać, że Anglia wcale nie jest piękna i pełna cudownych ludzi.
- Poznałeś jeszcze kogoś? I byłeś już na jakiś lekcjach?

Uczeń Gryffindoru

Wydął lekko swoje wielkie, murzyńskie wargi.
- Od wczoraj jestem. Byłem na OPCM, bardzo, bardzo miłi pani profesor! I jeszcze nie znać, ale mam nadzieję, że poznam dziś więcej osób.