Polana

Uczeń Ravenclawu

- Owszem. No i ten piękny widok, gdy zachodzi słońce. Bezcenny - przymknęła oczy i rozmarzyła się. Nie było jej wcale zimno, wręcz przeciwnie. Rozgrzewało ją jakieś wewnętrzne ciepło.

Uczeń Hufflepuffu

Pokiwała głową, uśmiechając się z entuzjazmem.
Lekko zakręciło jej się w głowie, ale nie dała tego po sobie poznać. Nic dziwnego, że w obecnym stanie dziewczyny zdarzają się mdłości. Dla bezpieczeństwa beztrosko oparła się o drzewo.

Uczeń Ravenclawu

Spojrzała na Ivette i zauważyła, że ta nie czuje się najlepiej.
- Dobrze się czujesz? - zapytała z troską, mimo że widziała, w jakim stanie jest Ivette.
Gabrielle usiadła obok niej.

Uczeń Hufflepuffu

- Bywało lepiej. - powiedziała wymijająco, uśmiechając się blado. Spojrzała uważnie na Gab. Odniosła wrażenie, że dziewczyna domyślała się, w jakim stanie jest teraz Ivette.

Uczeń Ravenclawu

- Jeśli nie chcesz, nie mów - powiedziała cicho. Nie dziwiła się, że dziewczyna nie chce jej o niczym mówić. Pewnie bała się odrzucenia i ludzkich spojrzeń, które sprawiały, że odechciewało się żyć.

Uczeń Hufflepuffu

- Po prostu kiepsko się czuję. - wzruszyła ramionami. - Ale z pewnością jest wiele ciekawszych tematów od mojego stanu zdrowia. - zaśmiała się. Chciała, a właściwie, musiała się dowiedzieć, czy Gab jest osobą godną zaufania.

Uczeń Ravenclawu

- Może i tak, ale w tej chwili jest ważne to, jak ty się czujesz - zaczęła - nie mogę dopuścić do tego, byś mi tu zemdlała - Gabrielle martwiła się naprawdę o ludzi, których lubiła. A Ivette polubiła.

Uczeń Hufflepuffu

- A dlaczego jest to takie ważne? - spytała, zmuszając ją tym samym do ujawnienia tego, co wie bądź nie wie.
Była ciekawa odpowiedzi. Zastanawiało ją również, czy troska dziewczyny jest szczera.

Uczeń Ravenclawu

- Po prostu nie mogę znieść widoku, gdy ktoś cierpi - powiedziała.
Gabrielle, gdy widziała, że ktoś czuje się źle, starała się robić wszystko, co w jej mocy, by ulżyć tej osobie.

Uczeń Hufflepuffu

- Ja nie cierpię, naprawdę. - powiedziała, a w jej głosie słychać było szczerość. Była już przyzwyczajona do bólu, znaczniego gorszego bólu.
- Ale dziękuję, że się martwisz. - uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.

Uczeń Ravenclawu

- Nawet mały ból jest według mnie cierpieniem - rzekła cicho, może trochę nazbyt filozoficznie.
- Nie ma za co. Trzeba troszczyć się o ludzi - powiedziała. Zgięła nogi w kolanach, tak było jej wygodniej siedzieć.

Uczeń Hufflepuffu

- Ja już wiele przeżyłam, więc się uodporniłam. - wzruszyła ramionami. - Widzę, że nie tylko ja mam problem.. - spojrzała na nią z uwagą po czym uśmiechnęła się przyjaźnie.

Uczeń Ravenclawu

- Ale jeszcze wiele przed tobą - powiedziała jakby proroczo, patrząc na nią wymownie.
- Co masz na myśli, mówiąc problem?

Uczeń Hufflepuffu

- Wiem. - powiedziała cicho, patrząc przed siebie.
- Nie wiem, po prostu wyglądasz na przygnębioną. - przyznała szczerze, kierując na nią wzrok.

Uczeń Ravenclawu

- Nie jestem przygnębiona - próbowała zaprzeczyć. Czyżby znowu pogrążała się w smutku? Nie mogła znowu zamknąć się przed światem.
- Po prostu nie mam w naturze ciągłego uśmiechania się.