Pokój Życzeń

Uczeń Ravenclawu

Przez moment nie wiedział co jej powiedzieć. zastanowił się przez chwilę, żeby odpowiednio dobrać słowa.
- Jestem tylko osobą, nikim więcej, nie jestem taki kolorowy jak uważasz, też mam swoje złe i dobre dni. Moje życie też się zmieniło odkąd się poznaliśmy. Przestałem wreszcie na wszystko narzekać, przedtem kiedy ktoś mnie zaczepiał reagowałem podobnie jak ty na początku. Odwracałem się i miałem ochotę rzucić na niego jakieś zaklęcie. Teraz już tak się nie dzieje - powiedział szeptem patrząc na dwie łzy, które spływały jej po policzkach.
- Zawsze będę gotów Cię wysłuchać. I dziękuję za to co powiedziałaś - powiedział uśmiechając się do niej.

Uczeń Slytherinu

Jej usta ułożyły się w uśmiech.
- Mówię to, co czuję. Nawet gdybyś mi teraz powiedział milion najgorszych rzeczy, nie potrafiłabym Cię znienawidzić.
Patrzyła prosto w jego oczy. Były błękitne, przykuwające uwagę. Było w nich jednak coś cennego, cos czego nie potrafiła sprecyzować. Nachyliła się na uchem chłopaka i wyszeptała:
- Nie wiem, co Ty myślisz o naszym pierwszym spotkaniu, ale według mnie był to najlepszy w moim życiu dzień.
Pocałowała go. Tak, jak jeszcze nigdy.

Uczeń Ravenclawu

Ujął jej twarz w obie dłonie i odszukał jej usta. Jedną dłoń przesunął jej na kark i wplótł palce w jej włosy przyciągając ją lekko do siebie. Musnął jej usta, żeby potem zatopić się w nich bardziej. Po pocałunku zerknął na nią i powiedział:
- Najlepszy dzień w życiu, dobrze powiedziane - powiedział ciepło. Zerknął na kominek, zachciało mu się spać i ledwo co miał otwarte oczy.

Uczeń Slytherinu

Ten moment trwał długo. Bardzo długo. Ten czas, jaki spędzi w pokoju życzeń okazał dłuższy niż sobie wyobrażali. Teraz już nie tylko Andrea, ale i Randy’en był zmęczony. Nie zdziwiłaby się, gdyby było już grubo po północy. Oderwała się od krukona.
- Chyba czas wracać. Jest już późno, a brakuje nam szlabanu – powiedziała. – Chyba, że wolisz przenocować tutaj – wystawiła mu język.

Uczeń Ravenclawu

- Co za różnica ? - szepnął i zaśmiał się. Przez chwilę jeszcze postanowili zostać i trochę porozmawiać o tym i tamtym. Kiedy skończyli rozmowę i zapadła cisza oboje zamknęli oczy i zasnęli przytuleni do siebie. Nie chciało im się wracać do dormiotriów, byli zbyt zmęczeni.

Eliza zatrzymała się przed kamienną ścianą. Zamknęła oczy. W myślach widziała pomieszczenie, w którym będą mogli spokojnie poćwiczyć. Obeszła trzykrotnie ścianę i już po chwili pojawiły się drzwi.
Weszli do środka.
Gryfonka uśmiechnęła się z zadowoleniem. Znajdowali się w najprawdziwszym studiu nagraniowym.

Kiedy wszedł do studia, aż otworzył usta ze zdziwienia. Takiej rzeczy nie widział jeszcze w całym swoim życiu.
- Wow. - Szepnął cicho,rozglądając się po pomieszczeniu.
- To co śpiewasz ? - Zapytał patrząc jak dziewczyna obserwuje miejsce.

- Wielkie wow. - skwitowała z rozbawieniem, siadając na krześle.
- Wolę mocniejsze brzmienia, ale dostosuję się. - odpowiedziała, patrząc na chłopaka przelotnie.

- Więc zaproponuj coś, a ja się dostosuję. - Skwitował i usiadł na przeciw dziewczyny. Ułożył gitarę na kolanach i przygotował się do gry. Spojrzał na Elizabeth, która wyraźnie się zastanawiała nad wyborem.

Lekko przygryzła dolną wargę, zastanawiając się.
- Ymm.. nie wiem czy znasz taki mugolski zespół Flyleaf i ich piosenkę Fully Alive... - spojrzała na Matta pytająco.

- Jasne. Grałem to kiedyś. - Odpowiedział jej i chwycił gitarę.
- Zaczynam ? - Zapytał, uśmiechając się delikatnie.
- Raz, Dwa Trzy. - Oznajmił i zaczął grać melodię.

Eliza była zaskoczona, ale nic nie powiedziała. Skinęła tylko głową. Przymknęła oczy, słysząc pierwsze dźwięki. Zaczęła śpiewać. Miała czysty, mocny i aksamitny głos.

Szczerze się zdziwił kiedy dziewczyna wydała z siebie pierwsze dźwięki. Spodziewał się, że jest dobra, ale nie, że aż tak. Miała taki melodyjny głos. Zamknął oczy i grał dalej, wsłuchując się jednocześnie w głos dziewczyny.

Nie myślała o niczym oprócz melodii. Skupiła się na dźwiękach, które wydobywały się z jej krtani. Starała się zachować charakterystyczną lekką chrypkę, znak rozpoznawczy takiego typu muzyki.
Musiała przyznać, że Matt bardzo biegle władał gitarą. Nie usłyszała ani jednego fałszywego dźwięku.

Grał dalej i nie skupiał się na niczym innym tylko na muzyce. Słyszał jak dziewczyna śpiewa i wciąż nie mógł wyjść z zachwytu. Jej głos był piękny, idealny. Nigdy nie spotkał osoby o tak wielkim talencie.