Nad Jeziorem

Uczeń Ravenclawu

- Tak, nie tylko Ty - dodał cicho jakby do siebie. Poprawił szybkim ruchem grzywkę, która spadła na jego miodowe oczy. Uśmiechnął się do Christine - Nie ma sprawy, polecam się na przyszłość - dodał głośniej, spoglądając na jej gitarę. Musiał przyznać, że razem stanowiły fajny duet. - Więc jak miał na imię? - spytał wprost.

Uczeń Hufflepuffu

Zanim jednak zdąrzył cokolwiek powiedzieć podeszła do niego. Z powodu, iż chłopak był trochę wyższy on niej stanęła na palcach, by po chwili cmoknąć go w policzek. Miała nadzieję, że nareszcie odpocznie, jednak okazało się, że chłopak wiedział o co chodzi.
To już po mnie...- pomyślała i opuściła głowę w dół mamrocząc coś pod nosem, jednak sama nie była do końca pewna co.
- A więc... Widziałeś ? -zapytała zakłopotana całą sytuacją. Była pewna, że teraz i on będzie na nią zły. Złapała się za tył głowy nadal patrząc na swoje zielone trampki.
- Ja... przepraszam - burknęła, nie wiedziała co powiedzieć.

Uczeń Ravenclawu

Zaśmiał się, kręcąc z niedowierzaniem głową. Uniósł jej podbródek, spoglądając w oczy. Pogłaskał policzek, a następnie uśmiechnął się najcieplej jak tylko potrafił.
- Widziałem. Owszem, jednak chciałbym wiedzieć, na czym teraz stoję.

Uczeń Hufflepuffu

Christine odwzajemniła uśmiech, jednak zaraz spojrzała na niego unosząc swój wzrok na chłopaka.
- Rozmawiałam z nim wczoraj. Było, minęło. Między mną a nim już koniec - szepnęła. Znów niepewnie się uśmiechnęła, miała nadzieję, że jednak uda się ocalić znajomość.
- Wiesz, reagujesz na to obojętnie. Ja bym krzyczała na twoim miejscu - pokazała mu język i spojrzała swoimi oczami na równie zieloną trawę.

Uczeń Ravenclawu

Tym razem parsknął śmiechem. Czy miał jakieś podstawy do gniewu? Oczywiście, czuł się wykorzystany, jednak ta dziewczyna sprawiła na nim za duże wrażenie.
- Wiesz... jeśli chcesz, to mogę Cię wziąć na kolano i złoić Ci tyłek, ale czy to coś da? - spytał retorycznie, a następnie odgarnął jej rudy kosmyk za ucho.

Uczeń Hufflepuffu

Wyszczerzyła się do niego. Chyba nie do końca wiedział, jak przedstawiała się sytuacja.
- Nie wiem, czy mnie dobrze rozumiesz. Ostatnio straciłam z nim kontakt i byłam na niego wściekła, z resztą... Zdradzał mnie dwa razy - rzekła - Zrobisz jak uważasz - skwitowała po chwili ciągle się śmiejąc. Z wdziękiem podeszła do drzewa opierając się o nie. Swoją gitarę wciąż trzymała kurczowo w prawej ręce. Uśmiechnęła się słodko i czekała, aż chłopak do niej podejdzie.

Uczeń Ravenclawu

Spojrzał na nią. Naprawdę nie mógł ukryć rozbawienia, wziął pod uwagę, że mogło to nieco zirytować Christine, jednak przygryzł dolną wargę i podszedł do niej.
- A więc... Byłaś na niego wściekła, potem zjawiłem się ja. - stwierdził, powstrzymując śmiech - następnie z nim rozmawiałaś i uważasz to za przeszłość. Nic tylko się cieszyć. Co za łajdak mógł zdradzić taką dziewczynę? - spytał, zakładając ręce na piersi. - No, dalej, czekam na koncert.

Uczeń Hufflepuffu

Pokręciła głową z dezaprobatą.
- Nie do końca to tak wyglądało - przyznała. Zrobiła niby to obrażoną minę, choć powstrzymując się od śmiechu.
- Żartujesz sobie ze mnie, prawda ? - zapytała nadal udając urażoną jego słowami - Koncert ? Mam ci teraz grać ? Jak śmiesz tak twierdzić ? - zapytała będąc całkowicie poważna. Odwróciła głowę w bok patrząc na drzewa. Zakasłała tłumiąc swój własny śmiech.
- Łajdak to mało powiedziane - rzekła unosząc brew do góry.

Uczeń Ravenclawu

- Nieważne już jak wyglądało. Przeszłość to zamknięte drzwi, chyba nie chcesz ich ponownie otwierać? - spytał z cwaniackim uśmiechem. Włożył na chwile dłonie do kieszeni, aby je zagrzać. - Targałaś gitarę, aby mi ją pokazać? Christine... - jęknął. - Dostaniesz nagrodę, ale zagraj. - podszedł do niej i również oparł się o drzewo.

Uczeń Hufflepuffu

Patrzyła na chwilę na niego.
- Cukierka ? - parsknęła głośnym śmiechem i usiadła po turecku na przeciwko drzewa. Ustawiła gitarę na prawym udzie, lewą dłonią chwytając za gryf.
- Jesteś pewien, że chcesz to słyszeć ? -skrzywiła się. Nikt, nie licząc Javiera i jej matki nie słyszał jej gry, więc nie wiedziała jak zareagują inni. Jak zwykle postanowiła grać to co kocha najbardziej. Ułożyła lewą rękę, łapiąc C-dur i zaczęła wybijać rytm prawą ręką. Zmieniała co chwilę ułożenia dłoni i nucąc sobie po cichu, tak, żeby chłopak nie słyszał. Gra na gitarze dawała jej się odprężyć. Wpatrywała się w czystą taflę wody.

Uczeń Ravenclawu

Zaśmiał się.
- Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni - powiedział i przysiadł się koło niej. - Nie, nie cukierka. - pokręcił głową. Gdy zaczęła grać, przymknął oczy. Drgania strun słyszał bardzo wyraźnie, nawet rozpoznawał akordy.

Uczeń Hufflepuffu

Zrobiła obolałą minę tak, jakby była małą dziewczynką, której ktoś zabrał lizaka. Odwróciła się powoli nie przerywając gry i opierając się tym razem o korę drzewa. Teraz i ona przymknęła powieki cały czas wiedząc gdzie leżą wszystkie akordy. Już tyle razy grała tą piosenkę, że nie musiała patrzeć na gryf. Przypomniała sobie treść całej piosenki w głowie, zagrała oczywiście piosenkę swojego ulubionego zespołu "The fantasy". Przy każdym utworze mogła rozmyślać głęboko nad ich sensem dodając nieco swojej historii.

Uczeń Ravenclawu

Otworzył oczy i spojrzał na Christine. Jej włosy rozwiewał wiosenny wiatr, a uśmiech zawitał na twarzy. Mruknął cicho, jakby sam do siebie. Przybliżył się do niej, a następnie musnął jej policzek - o to i nagroda. Nie rozpoznał melodii, nawet nie czuł takiej potrzeby.
- Nie rozumiem, dlaczego się dygałaś.

Uczeń Hufflepuffu

Przestała grać czując jego oddech na policzku. W chwili, gdy dostała całusa uśmiechnęła się prawym kącikiem ust do chłopaka mrugając machinalnie oczami.
- Nie powiem, cukierek przy tym staje się gorzki - szepnęła patrząc na jezioro. Przekręciła głowę widząc jego niesamowite tęczówki.
- Dlatego, że jesteś trzecią osobą, której udało się usłyszeć moją grę. Gram tylko to co lubię, coś mi wpadnie do ucha, to sama zgaduję powoli chwyty.
Rozejrzała się po lesie i westchnęła.
- Nareszcie jesień - szepnęła odwracając się w stronę krukona.

Uczeń Ravenclawu

- A nie mówiłem? - zaśmiał się i oblizał szybko usta. Spojrzał jej w oczy, słysząc wypowiedź. - Czy mam się czuć zaszczycony? - spytał niskim głosem, tak cicho, aby tylko ona mogła to usłyszeć - Jesień, zima, wiosna, lato - powtórzył z zamyśleniem - z moich obliczeń wynika, że to wiosna zawitała w nasze skromne progi.