Chatka Gajowego

Uczeń Slytherinu

Napił się herbaty, topiąc tym samym chęć roześmiania się. Jak ona to robiła? Nie miał pojęcia, ale zdecydowanie ich rozmowy były ciekawe.
- Masz rację. Jeszcze kilka spotkań i będę mógł zostać płatnym zabójcom! - stwierdził, po raz kolejny pociągając łyka. - Nie, będzie źle, oj będzie... W końcu z kim miałbym ćwiczyć trucie i tym podobne? A co, jeśli będę musiał się nauczyć dźgać nożem, rzucać Avadę, topić albo wieszać? - zapytał lekko histerycznym głosem, siląc się na powagę.

Uczeń Hufflepuffu

Położyła rękę na jego ramieniu, udając nadmierną troskę.
- Spokojnie, Williamie. Wdech... i wydech... - powiedziała, patrząc na niego. - Zostawię po sobie kogoś, na kim będziesz mógł trenować. Przekażę swoje mądrości następnym pokoleniom, by płatni zabójcy wzrastali w siłę i potęgę. - zaśmiała się krótko.

Uczeń Slytherinu

- Wdech, wydech. Od zera do dziesięciu i ode dziesięciu do zera, tak jak kazał terapeuta. - powiedział tym samym ciężko załamanym głosem, ale chwilę potem się roześmiał. - Cóż, jak już wypróbuję na Tobie moje zdolności w praktyce, będę czekał na Twojego zastępcę. - oznajmił, po czym napił się herbaty.

Uczeń Hufflepuffu

- W takim razie muszę uzbroić się w cierpliwość. - powiedziała, układając usta w podkówkę.
- Marzyłam o tym, by ktoś mnie otruł, utopił, a potem jeszcze zrzucił z mostu. - zaśmiała się po czym upiła łyk herbaty.

Uczeń Slytherinu

- Wypadałoby. - zaśmiał się cicho. - Może kiedyś spełnią się Twoje marzenia. - odpowiedział bez zbędnych emocji. Taki już był William. Raz aż go nosiło, a już po chwili odechciewało mu się wszystkiego. Zero entuzjazmu. Nic. Zaczął się zastanawiać, co dalej, bębniąc palcami w kubek.

Uczeń Hufflepuffu

- Czasem mam wrażenie, że masz rozdwojenie jaźni. - powiedziała, obserwując go kątem oka.
- Zmieniasz humor z prędkością światła. - tym razem spojrzała prosto w jego oczy, a na jej ustach pojawił się lekki uśmiech.

Uczeń Slytherinu

Zaśmiał się, odstawiając kubek na stół, ale po chwili na powrót spoważniał.
- A może mam? Nigdy nie rozważałem i nigdy nie sprawdzałem. - wzruszył ramionami, rozglądając się po pomieszczeniu.
- To akurat prawda. Ale nic na to nie poradzę. Czeeeekaj... z prędkością światła? Aż tak źle?

Uczeń Hufflepuffu

- Jest tragicznie. - zaśmiała się. Zrobiła przerażoną minę po czym odsunęła się teatralnie.
- Williamie, czy rozdwojenie jaźni jest zaraźliwe? - spytała, siląc się na powagę. Mimo to, jej oczy nadal radośnie błyszczały.

Uczeń Slytherinu

- Tragicznie? - powtórzył z namysłem, udając zaszokowanego i jednocześnie zmartwionego tym faktem. - Uważaj, bo zaraz się załamię nerwowo, jeśli powiesz więcej brutalnej prawdy na mój temat! - stwierdził przerażonym głosem, niemalże histeryzując.
- Czy ja wiem...? Nie znam potwierdzonych przypadków. - zaśmiał się, widząc, jak się odsuwa.