Szczyt Wieży

Blair liczyła schodki, które przybliżały ją do szczytu wieży. Jednak po kilu dziesiątkach poddała się. Gdy w końcu dotarła na miejsce była zziajana i masowała obolałe kolana. Nie zwróciła uwagi na towarzystwo. Westchnęła i odgarnęła włosy do tyłu. Mimo tego, że miała dobrą kondycją, zmęczyła się drogą.

Patrząc w dół nie zauważył, że ma towarzystwo. Dopiero kiedy dziewczyna westchnęła odwrócił się na pięcie w jej stronę, gasząc palonego do tej pory papierosa. Uniósł kącik ust w nikłym uśmiechu, dobrze, że nie tylko od miał zadyszkę po przebyciu tylu schodów. Jednak dziewczyna o tym przecież nie wiedziała.
- Coś słabo z kondycją? – powiedział kpiąco patrząc na jej twarz i powoli mierząc ją wzrokiem. A co? Nie można?

Blair uśmiechnęła się pod nosem.
- Nie wierzę, że udało Ci się przejść całą drogę bez zająknięcia. - powiedziała prostując się po czym zerknęła na chłopaka. - No wiesz, lata lecą, nogi już nie te same. - usiadła na parapecie.

- Aż tak okrutnie stara chyba nie jesteś? – spytał siadając na ławce i przyglądając się dziewczynie.
- A co do mojego wchodzenia, że byś wiedziała bez nawet jednego sapnięcia czy oznak zmęczenia – powiedział patrząc jej w oczy. Przecież nie musiała znać prawdy, bo i po co?

Spojrzała w jego oczy.
- Trudno, nie pozostawiasz mi innego wyboru. Będę musiała Cię śledzić. Prędzej czy później sprawdzę, czy mówiłeś prawdę. - powiedziała rozbawiona.
- Myślę, że jeszcze parę lat mi zostało. - dodała z lekkim uśmiechem kierując swój wzrok w stronę widoków za oknem.

- Wiesz, że nie przystoi dziewczynie z dobrego domu? – spytał unosząc w górę brew.
– Poza tym wiem, że jestem przystojny ale nie wiedziałem, że na tyle aby mnie śledzić – powiedział kpiąco lustrując ją nadal wzrokiem.

Zaśmiała się lekko.
- I do tego taki skromny. - dodała ironicznie. - Widzę, że próbujesz podbudować swoją samoocenę. - powiedziała uważnie przyglądając się jego twarzy. - Musisz jeszcze trochę popracować. - osądziła.

Zaśmiał się głośno słysząc jej słowa.
- Och tak już jest i nic nie muszę podbudowywać - powiedział kiedy uspokoił już śmiech.
- I masz rację jestem bardzo skromy - powiedział poważnie.

Tym razem ona się roześmiała.
- No cóż, ja już wyraziłam swoje zdanie na ten temat. - powiedziała doprowadzając się do porządku. Lekko przekrzywiła głowę, gdy usłyszała ostatnie zdanie. Nie skomentowała tego, tylko wzruszyła ramionami.
Po chwili wyciągnęła rękę w jego stronę, mówiąc:
- Jestem Blair.

- Alex - powiedział wyciągając swoją. Spojrzał przy tym w jej oczy sprawdzając czy szybko go opuści.
- Chyba nie jesteś Ślizgonką? - spytał, gdyż nie przypominał sobie aby widział w ich pokoju wspólnym.

Blair odwzajemniła spojrzenie i puściła jego rękę.
- O, widzę, że rozpoczyna się etap fajnych pytań. - powiedziała uśmiechając się ironicznie. - Nie, nie jestem Ślizgonką.
- Na jaki dom wyglądam? - obróciła się dookoła własnej osi i uśmiechnęła się czarująco.

- Mam inne w zanadrzu ale wątpię aby Ci się spodobały - powiedział unosząc kącik ust w górę. Oj tego był więcej niż pewny.
- W sumie masz rację nie widziałem Cię w pokoju wspólnym. - Przekręcił głowę przyglądając się niej.
- Nie wiem, jeszcze słabo łapię się w tych domach - powiedział zgodnie z prawdą - Nie wiem po co ich aż 4 - powiedział wywracając oczami. - Więc?

- Dokładnie. Powinien być jeden, góra dwa. - przytaknęła głową. - Jestem z Gryffindoru, chociaż nie wiem czy zostałam dobrze przydzielona. - wzruszyła ramionami.

- Ha! – powiedział z trumfem – Też się nad tym zastanawiałem nie raz. Bo niby jakaś stara czapka ma o tym decydować? – powiedział kpiąco, patrząc na Blair. – W sumie nie jestem przekonany co do niej. – rozsiadł się na ławce.

- Ja też nie. Czapka ma decydować o paru latach mojego życia. Nawet w świecie magii brzmi to co najmniej dziwnie. - lekko uchyliła okno, by nawdychać się świeżego powietrza.