Polana

Uczeń Hufflepuffu

Zamknęła oczy i mruknęła z zadowolenia.
- Błagam, chodźmy do Wielkiej Sali... O pytonie opowiesz po drodze - po jej ciele przeszedł przyjemny dreszcz, chwyciła torbę, kładąc ją na kolana. - Chodźmy - jęknęła.

Uczeń Slytherinu

Spojrzała na brunetkę, która przybyła. Zauważyła, że patrzy na Ros tak jakby ją znała, pomyślała, że może to jest jest siostra.
- Twoja przybrana siostra ? - zapytała patrząc na blondynkę. Nie czekając na odpowiedź zwróciła się w stronę brunetki.
- Hanna. - podała jej rękę.

Uczeń Hufflepuffu

- Hej - uśmiechnęła się przyjaźnie, ściskając lekko dłoń - Cassie. To Ty tak rozniosłaś zapach kawy po błoniach? - spytała z nutą nadziei, czy przypadkiem nie ma jej w torbie. Dziewczyny nie musiałby się fatygować, aż do Wielkiej Sali.

Pokiwałam głową.
- Panie i... chciałam powiedzieć panowie, ale są tu same panie... Poznajcie moją przyrodnią siostrę, Vanessę Santiago.

Ukłoniła się i uśmiechnęła.
- Jestem bardzo zaszczycona, mogąc Was poznać.- uścisnęła rękę Hanny. Po czym spojrzała przepraszająco na Cassie.
-Niestety, ale nie mam przy sobie kawy. Ostatni mój domowy zapas ktoś wypił....-spojrzała wymownie na Lind, po czym uściskała ją ze śmiechem.
-Ale myślę, ze pomysł z WS jest wspaniały.

Uczeń Hufflepuffu

Zrobiła smutną minę.
- Kurczę, a już myślałam, żeś spadła z niebios. - pokazała jej język i zakładając torbę na ramię, zaczęła biec, śmiejąc się cicho. Przypomniała jej się zabawa z dzieciństwa "kto pierwszy ten lepszy".

-Osz ty! Jak ja Cie zaraz! Właśnie, że spadłam z niebios! Tylko z tak wielkim hukiem, ze wszystko wyleciało!-odkrzyknęła, biorąc za nadgarstek Lind i biegnąc ile sił w nogach za puchonka.
-Kawa nas woła!- zawołała ze śmiechem.

Zaśmiała się, słysząc wymianę zdań. Pociągnięta przez Van, podniosła się błyskawicznie z ziemi i zaczęła gnać razem z dziewczynami w stronę zamku. Miały przed sobą ładny kawałek drogi, ale trochę ruchu jeszcze nikomu nie zaszkodziło, tym bardziej, jeśli miało się jasno wytyczony cel i jakąś motywację. One miały.

Śnieg. Mokry, lepki, brudny. Pogoda nie do pozazdroszczenia. Mimo wszystko Blair zdecydowała się wyjść na błonia. Polana, z dala od ludzi, to jej było w tej chwili potrzebne. Usiadła na ławce ukrytej w zaroślach i zamknęła oczy. Z ulgą wdychała świeże powietrze. Nie myślała o wietrze ani o deszczu. Zdjęła z głowy kaptur i uniosła głowę w stronę nieba. W końcu napadł ją typowy dla jesiennego popołudnia melancholijny nastrój. Jakiś niepasujący element jej życiowej układanki nie dawał jej spokoju. Jednak ciągle nie wiedziała co to jest. Nagle usłyszała szum. Różnił się od tego, który wydawała trawa pod wpływem wiatru. Ktoś tu był..

Uczeń Hufflepuffu

Nastria wyszła z zamku na błonia. Ubrany miała czarny długi płaszcz i czarne rękawiczki. Nie chciała być widoczna i rozpoznana, dlatego oglądała się co jakiś czas za siebie. Na głowę założyła kaptur, wystawały spod niego końcówki jej włosów. Ruszyła wolno w kierunku polany. Miała nadzieję, że nie potknie się o coś. Weszła na polanę i rozejrzała się wokół. Nikogo nie zauważyła. Jednak po chwili zatrzymała się w połowie drogi nie wiedząc dlaczego.

Blair rozejrzała się. Niepokojący szum zdawał się zbliżać coraz bardziej. Dziewczyna postanowiła nie poruszać się, chociaż nie wiedziała, czy to miało najmniejszy sens. Po chwili, zrezygnowana, znów obserwowała niebo.

Uczeń Hufflepuffu

Zamknęła oczy i wsłuchała się w ciszę panującą wokół niej. Otworzyła powoli oczy i zaczęła tańcząc tak jak kiedyś na wiosnę w pobliżu domu. Jak elfy w bajkach, które w dzieciństwie opowiadała jej Glorianda. Zaczęła nucić melodię, która przyszła jej do głowy. Nie wiedziała skąd ją zna. Nie przejmowała się tym czy ktoś mógłby ja zobaczyć. Jeśli tylko kogoś zauważę to ucieknie. pomyślała dalej nucąc melodię.

Cicha melodia znów wyrwała ją z zamyślenia. Tym razem była pewna, że to nie wiatr. Chwyciła różdżkę i ruszyła w stronę z której dochodziły tajemnicze głosy. Strumień światła oświetlił twarz poruszającej się osoby.
- Nastria? - spytała zaskoczona, opuszczając różdżkę.

Uczeń Hufflepuffu

Zatrzymała się słysząc swoje imię. Spojrzała na postać przed sobą.
- Tak to ja. - powiedziała ściągając kaptur płaszcza. - Nie sądziłam, że kogoś tu spotkam. Chociaż nie dziwię się, że też tu jesteś Blair.

Westchnęła.
- Ja też się nie dziwię, że tu jesteś. - powiedziała siadając z powrotem na ławce.
- Dziwny dzień, prawda? - spytała Nastrię.