Pod Wielkim Dębem

Uczeń Ravenclawu

- Przecież wszędzie macie żółte akcenty. Powinnaś się po 6 latach przyzwyczaić - zaśmiał się, poprawiając jej kosmyk i wsadzając za ucho. - Poza tym zawsze służy biblioteka, w ogóle mieliście zgodę, czy zrobiliście to na własną rękę? - spytał, próbując sobie wyobrazić jak puchoni malują pokój wspólny. Niewielu ich znał, więc większość miała rozmazane twarze, jedynie wyróżniała ich szata, która zapewne zdjęli do malowania. - Ja? Zazdrosny? No skądże.

Uczeń Hufflepuffu

Pokręciła głową z dezaprobatą.
- Nie mieliśmy zgody, ale właśnie o to nam chodziło, żeby coś zaczęło się dziać. Sześć lat mówisz... Tyle, że przez ten czas w lato zawsze wychodziłam na błonia, czy do czytelni. Właśnie do tego się przyzwyczaiłam.
Zerknęła na chłopaka i westchnęła cicho.
- Kazuo... Może to nie jest najlepszy moment na rozmowę ? - zapytała dotykając jego ciepłego policzka - Widzę, że nie masz humoru przez to, co się stało... Jesteś pewien, że nie chcesz zostać tu sam ? - patrzyła na niego z zatroskaną miną.

Uczeń Ravenclawu

- Och, niegrzeczni! Ale cieszę się, że się dobrze bawiłaś i szkoda, że nie mogę zobaczyć Waszego dzieła. - przymknął oczy, gdy poczuł jej dłoń na policzku. - Kochanie, czy gdybym chciał zostać sam, przyszedłbym na błonia? Chcę spędzić z Tobą czas, a nie tępo gapić się na okno. Stało to, co się stało. Czas żyć dalej. - ucałował ją lekko w usta, uśmiechając się - Nie myśl o tym. Może wyjdziemy na miasto? Zróbmy coś szalonego. Nie wiem, wykąpmy się w fontannie, tatuaż, kolczyk, wejdźmy na szczyt wieżowca. Cokolwiek.

Uczeń Hufflepuffu

Uśmiechnęła się do niego lustrując delikatnie wzrokiem jego twarz.
- Kiedyś zobaczysz... - mrugnęła do niego.W sumie dziś było cieplej, niż przez ostatnie kilka dni więc mogła się wybrać na dłuższy spacer. Kąciki jej ust delikatnie powędrowały ku górze.
- Jasne... Możemy pójść do Hogsmeade na kremowe piwo, lub herbatę - powiedziała - albo... Może wolisz wycieczkę do Londynu ?
Oparła podbródek na dłoniach patrząc przed siebie.
- Szalonego ? Jedynym szaleństwem byłoby wejście do wrzeszczącej chaty - sama do końca nie wiedziała, czy było tam bezpiecznie, kiedy ostatnim razem "zwiedzała" pijana chatę razem z Jaydonem - wątpię, że dyrektor nie wiedziałby o tym, że teleportowaliśmy się gdzieś do Anglii - mruknęła, jakby sama do siebie. Do wakacji mieli dużo czasu, a ona chciała wreszcie odpocząć. Spojrzała w jego ślicznie miodowe oczy czekając na odpowiedź.

Uczeń Ravenclawu

- Krukon u Puchonów? tego świat jeszcze nie widział. - zaśmiał się, wstając i mając Christine na rękach. - Wiesz... Hogsmeade mi się troszkę znudziło. Ileż można razy tam iść? Londyn brzmi kusząco, wiele razy tam bywałaś? - zaczął iść w stronę bramy, aby mogli się teleportować lub skorzystać z błędnego rycerza. - Wrzeszcząca chata nie wydaje Ci się być mitem?

Uczeń Hufflepuffu

- Ale mam nadzieję, że się to zmieni. Przemycę Cię do Pokoju Wspólnego - zachichotała. Gdy ją podniósł ledwo powstrzymała się od pisku. Nie była przyzwyczajona do tego, żeby chłopak nosił ją na rękach.
- W Londynie dość często. Wrzeszcząca chata mitem ? Moja koleżanka tam była i podobno nieźle ją postraszyło. Sama do końca nie wiem czy to prawda, ale... W takim razie to Ty wybierzesz miejsce, ja zawsze wybieram - powiedziała zakładając ręce na piersiach.

Uczeń Ravenclawu

Szarpnął ją mocniej, aby było mu wygodniej.
- Wystraszyła? Ale co tam może straszyć... - głośno się zastanawiał - Od zawsze było wiadomo, że to miejsce spotkań śmierciożerców, ale ten okres za nami. Jakieś jęki zamordowanych? Co za idiota by kogoś mordował w tajnym miejscu? Jakoś nie trzyma się kupy... Miejsce, miejsce... Coś się wymyśli. Mała, uśmiechnij się. - zażądał całując ją w polik.

Uczeń Hufflepuffu

Przyjrzała się chłopakowi miał interesującą twarz, w której dominowały duże, miodowe oczy harmonizujące z jego cerą. Wtuliła się w jego tors z uśmiechem na ustach.
- Sama nie wiem. O nie, mój drogi ! Teraz twoja kolej - powiedziała z udawanym oburzeniem. Patrzyła przed siebie na lasy, które mijali.
- Naprawdę... Nie mam pomysłu. Zrób mi niespodziankę - poprosiła słodkim tonem głosu. Było jej obojętnie gdzie pójdą, chciała spędzić z chłopakiem trochę więcej czasu, w końcu stęskniła się za nim i jego głosem.

Uczeń Slytherinu

Gdy tylko wyszła przed zamek w zasięgu jej wzroku znalazł się wspaniały rozłożysty dąb. Drobnymi krokami zaczęła zmierzać ku niemu. Gdy już tam dotarła, usiadła i poczęła wpatrywać się w niebo. Mimo tego, że cały dzień padało, teraz niebo było stosunkowo bezchmurne. Westchnęła cicho, zamykając oczy. Nie specjalnie jej się tutaj podobało. Było tak ponuro, deszczowo. O wiele lepiej było w słonecznej Hiszpanii. Na szczęście przenosząc się tutaj znała język. W końcu się tym interesowała toteż parę umiała.

Uczeń Slytherinu

Chciała zaczerpnąć świeżego powietrza, a nogi same zawiodły ją pod ten dąb. Tak dawno nie wychodziła z zamku, że nie wiedziała dokładnie, jaka jest pogoda. A było w miarę ciepło, nie było tez zbyt wielu chmur. Usiadła obok pewnej dziewczyny, która była z jej domu, jak wywnioskowała po szacie. Dlatego też się z nią przywitała.
- Cześć.

Uczeń Slytherinu

Drgnęła na głos nieznanego dotąd głosu. Powoli odchyliła powieki, i jej oczom ukazała się dziewczyna z jej domu na co wskazywała jej szata.
- Ah, witaj - powiedziała niechętnie, ponownie zamykając oczy i opierając głowę o pień. Ot, pierwsza konfrontacja z hogwarcką społecznością, wiedziała, że to kiedyś nastąpi ale nie przypuszczała że tak szybko. Pocieszyła się ze swojej samotności.

Uczeń Slytherinu

Alexandria od razu zauważyła, że raczej nie jest mile przez tą dziewczynę widziana. Bądź co bądź, nieznajoma była chyba nowa. I raczej nie cieszyła się z pobytu tutaj. Gdyby ta dziewczyna była z innego domu, Alexandria nawet by się do niej nie odezwała.
- Alexandria Wintworth - przedstawiła się i wyciągnęła rękę. Patrzyła na nieznajomą w oczekiwaniu na odpowiedź.

Uczeń Slytherinu

- Emmanuelle Ramos - Odpowiedziała dziewczyna podając delikatną dłoń znajomej. Zlustrowała ją wzrokiem. Ot taka zwykła dziewczyna, pewnie nie pasująca do stereotypu przeciętnego ślizgona. A jaki on jest, dowiedziała się w pociągu, a potem łażąc po zamku. Tak ona w 100% do niego pasowała i nawet dobrze się z tym czuła.

Uczeń Slytherinu

Uścisnęła niezbyt mocno, ale nie lekceważąco dłoń Emmanuelle. Widziała, jak ta ją ogląda. O co jej chodzi? - przeszło jej przez myśl. Jednak postanowiła udawać, że nic nie zauważyła. Oparła się o pień dębu.
- Jesteś tu nowa, tak? - zapytała, mimo że domyślała się odpowiedzi. Była miła, zbyt miła.

Uczeń Hufflepuffu

Spacerowała po błoniach , rozglądając się dookoła. Wiosenne słońce przyprawiało ją o chęć do życia. Szła prosto , podśpiewując pod nosem. Nagle przed nią pojawił się wielki dąb. Na widok drzewa , nogi zaczeły uginać się pod nią ze zmęczenia. Podeszła bliżej siadając w cieniu. Nie było nic przyjemniejszego od spedzonia popołudnia w towarzystiwe książki.Otworzyłą ją i zatopiła sie w tekscie.