Kuchnia

Uczeń Hufflepuffu

- Zawsze jesteś taka wrażliwa? Dobra już się o nic nie pytam.
Skrzyżował ręce i patrzył przed siebie, odstawił wcześniej butelkę którą jeszcze przed chwilą machał jej przed twarzą.
- To dość trudne do wytłumaczenia, chyba nie pytasz się o moją definicję szczęścia? Nie można tego łatwo wytłumaczyć.

Uczeń Slytherinu

- Tylko czasami - powiedziała.
Było to prawdą. Nie zdarzyło jej się jeszcze płakać, ani okazać tego, ze ktoś ją uraził, przed kompletnie obcą osobą. Opanowała sie, ale nadal patrzyła w ziemię.
- Szczęście to ból i cierpienie. Takie moje zdanie, Ty oczywiście możesz mieć inne.

Uczeń Hufflepuffu

Poczuł, że coś jest nie tak.
- Andrea, chyba Cię nie uraziłem - wyclił się do przodu i podniósł jej głowę w górę za brodę i starał się spojrzeć jej w oczy. - Powiedziałem coś nie tak?
Starał się coś wyczytać z jej twarzy, ale było to trudne.

Uczeń Slytherinu

- Nie, nie uraziłeś - odpowiedziała szybko. - Takie mam podejście do życia. Nie przejmuj się mną - uśmiechnęła się niewyraźnie.
- Tylko nie pytaj o to więcej - poprosiła cicho, patrząc w oczy chłopaka.

Uczeń Hufflepuffu

Odetchnął z ulgą, nie chciał jej urazić i dobrze, że tak się nie stało.
- Jak mam się nie przejmować? To nie jest takie łatwe, w jednej chwili z uśmiechu przechodzisz niemal do płaczu. I to przeze mnie, nie jest to normalne. - zabrał rękę z jej brody i położył na stole.

Uczeń Slytherinu

- Jeśli jest noc, musi być dzień, jeśli łza – uśmiech - zacytowała. - Nie martw się, na prawdę wszystko dobrze. Chcesz, mogę sobie iść. Nie lubię patrzeć, jak ktoś przeze mnie jest smutny - powiedziała nagle. - Zrozumiem, jeśli wyjdziesz pierwszy.
Ostarła łzę, która mało dyskretnie popłynęła jej po policzku.
- Prawda często boli.

Uczeń Hufflepuffu

- Więc już się nie smucę. Popatrz tylko - uśmiechnął się szeroko, na potwierdzenie swoich słów. Popatrzył na blat stołu zaczynał się czuć coraz niezręcznie. - Ale tak czy inaczej śniadanie nadal aktualne. Jak powiedziałem wcześniej tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.

Uczeń Slytherinu

Odwzajemniła uśmiech. Może nie wszystko stracone.
- Widze, widzę.
- Tak, śniadanie aktualne. Ale kiedy? Pamiętaj, że nie jesteś jedynym, który znajduje się na mojej liście osób, z którymi mam sie spotkać - powiedziała.

Uczeń Hufflepuffu

Szeroki uśmiech zagościł na jego twarzy.
- Powinnaś częściej się uśmiechać, o wiele ładniej Ci z uśmiechem. O dokładnie tak - palcem przejechał po jej policzku.
- Eee no... a śniadanie. Może weekend? Co Ty na to?

Uczeń Slytherinu

- Już to mówiłeś - przypomniała, ale znów się zarumieniła.
Żeby to ukryć, opuściła głowę, pozwalając włosom, aby zakryły jej twarz.
- Tak, weekend pasuje. Mam wolne.

Uczeń Hufflepuffu

- Ale jak będę Ci to powtarzać to może w końcu zapamiętasz - miał promienny uśmiech, którym starał się zarazić dziewczynę. Nie będzie jadł z nią śniadania jeżeli będzie smutna. To już postanowił!
- To dobrze.
Zegarek który miał na ręku wskazywał późną godzinę. Jak ten czas szybko leci?
- Może Cię odprowadzę, późno już.

Uczeń Slytherinu

- A nie pamiętam? - zapytała podejrzliwie. - Jeżeli jednak tak bardzo chcesz, proszę bardzo. Najwyżej stracisz głos, a ja Ci nie pomogę - podniosła głowę do góry, zadzierając nos. - Nie potrafię - dodało, śmiejąc się.
- Jeżeli chcesz... W sumie, to masz po drodze [albo na odwrót xd]. Obżeram się na noc, pięknie - prychnęła.

Uczeń Hufflepuffu

- Chcę się upewnić, że zapamiętasz - uśmiech na jego ustach był widoczny od ucha do ucha. - O właśnie tylko taki uśmiech chcę widzieć. I żadnych wymówek nie przyjmuje.
Wstał i przepuścił kulturalnie dziewczynę w przejściu pierwszą.
- Po drodze czy nie i tak zostałabyś przeze mnie odprowadzona. Nie pozwolę abyś wieczorną porą wracała sama. A obżeranie się noc, nie jest takie złe. - uśmiechnął się promiennie. Wyszli razem z kuchni i poszli przed siebie jednym z korytarzy.

Uczeń Hufflepuffu

Weszła do kuchni, uśmiechając się szeroko. Bardziej bawiło ją zachowanie Javiera niż irytowało. Usiadła przy jednym ze stolików.
- No to Javuś, co proponujesz?

Uczeń Slytherinu

Usiadł do stołu i polecił skrzatowi przynieść czarną mocną kawę. Czekając na nią spojrzał na Iv.
- Nawet nie jesteś do mnie podobna, to absurd - machnął rękami i wziął kubek, który postawił przed nim skrzat.
- Nic, sama sobie coś zaproponuj - mruknął patrząc na dziewczynę. To prawda, to było niemożliwe, przecież nawet nie była do niego podobna. Ani blondynka, ani ślizgonka.